Gister gemijmerd met collega's....over media & persperikelen...
Toen bedacht ik me: Hoe komt het dat we ooit hebben bedacht dat het een goed idee is om de pers uit te nodigen om een les / Vivencia mee te dansen? Dat is volgens mij namelijk helemaal geen goed idee. Dat wijst de ervaring namelijk uit. Iemand die mee komt dansen niet vanuit intrinsieke behoefte en interesse, maar uit nieuws-gierigheid voelt zich hoogstwaarschijnlijk best opgelaten. Dat ongemak kan zich gemakkelijk uiten in de "kleur" van het nieuws item.
Bovendien zegt Rolando dat je na een les je ervaring niet moet beschrijven, analyseren, onder woorden brengen enzovoort. Dat doet een journalist juist wel.
Waarom laten we mensen toe in onze behandelkamers? Als er een artikel uitkomt over haptonomie, psychotherapie o.i.d. gaat een journalist ook geen sessie ervaren. Dan is er een interview. Met vraag en antwoord. Waarom kiezen wij die insteek niet? Een sessie doet nooit recht aan het hele transformatie proces dat we aanbieden. Dat is gewoon een onmogelijkheid.
Ik zou zeggen voor docenten: geef interviews, maar dan over de methode, de theorie, Rolando, het ontstaan, wat het voor mensen doet, wat er anders en bijzonder aan is. Zoals een dokter of een psycholoog dat zou doen.
Nu.... aangezien we dansende dokters zijn, lijkt het me wel zo discreet en professioneel geen pers meer toe te laten in onze behandelkamers. Het werkt niet. Nooit gedaan ook volgens mij. Zelf een tandarts zou dat nog niet doen. We geven alleen nog interviews over het prachtige systeem, de theorie, het leven van Rolando. Zoals echte dokters dat doen. Mee eens?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten