Wie fluistert je alles in?

Iemand vroeg me wie me al mijn woorden influistert?

Het mooie van een vraag is dat het een antwoord aan de oppervlakte kan brengen, dat je daarvoor nog niet kende. Daarom hou ik zo van vragen!  

Dit is het antwoord:

De liefde fluistert altijd in mijn oor, voor mij de kunst om ruimte te maken, heel erg zacht te luisteren en meteen gehoor te geven als ik iets hoor.

Open zijn om te horen is een hemelse ervaring (als het me lukt). Het daarna opschrijven in mijn beste woorden, is als het uitpakken en ontvangen van een geschenk. 

Daarna lees ik mn woorden vele keren opnieuw, om ze te leren kennen.

Dit influisteren betekent ook, dat alles wat ik schrijf een boodschap is voor mezelf. Ik kan echt niet alles wat ik schrijf! Het zijn berichten van mijn fluisterend kompas, die ik zelf dien op te volgen. 

Ik deel ze, in de hoop dat anderen me vergezellen, in het leven aan de hand van de liefde. En in de hoop dat anderen me eraan herinneren als ik mijn eigen woorden en wegwijzers weer eens mocht vergeten onderweg.

Ga je mee?

En.... wat fluistert jouw hart je in? 

Sas

Tederheid Therapie

Deze week is mijn zoon vader geworden, en ik voor het eerst Oma. 

Wat me het meest ontroert is de tederheid waarmee mijn zoon en mijn schoondochter het nieuwe leven verwelkomen en koesteren.

Ik heb drie zonen en geen van hen heeft ooit Biodanza gedaan. Net als veel mensen vinden mijn zonen het een beetje gek, zweverig, alternatief en meer iets voor hun moeder.

Biodanza heeft voor mensen die het niet werkelijk hebben ervaren, soms een lacherig en geitenwollensokken image. Sommige noemen het Biosjansa, anderen zijn bang dat het een sekte is. Weer anderen vinden het knuffelgehalte veel te hoog.

Maar Biodanza is in werkelijkheid tederheid therapie.

Rolando Toro, de ontwikkelaar van Biodanza,  noemt het "een affectieve heropvoeding". Het opnieuw voeden en ontwikkelen van onze affectieve intelligentie, de wijsheid van het hart.

Nu ik mijn zoon als vader zie, en helemaal betoverd raak door hoe hij zijn zoon koestert, zachtjes aait, draagt, verwelkomt, beschermt, voedt en aanmoedigt, ontdek ik: wat jij voor je zoon doet, doet een Biodanza docent samen met de wekelijkse groep.

Niet ieder mens is vlekkeloos geboren, ontvangen, gekoesterd, aangemoedigd, gestimuleerd, getroost, gerustgesteld, opgenomen door de groep. Bijna niemand is dat. We hebben allemaal wel affectieve wonden opgelopen; een tekort aan tederheid gekend.

• Misschien waren er veel broers en zussen en was er niet altijd tijd
• Misschien zijn ouders gescheiden
• Misschien ben je niet gestreeld, niet toegezongen, niet in slaap gesust
• Misschien ben je niet aangemoedigd in je spontaniteit
• Misschien heb je niet voldoende leren genieten
• Misschien werden je impulsen in de kiem gesmoord
• Misschien hoorde je er niet echt bij
• Misschien was je te anders
• Misschien werd je gepest
• Misschien noemde ze je niet bij je echte naam
• Misschien moest je voldoen aan verwachtingen die ver boven je macht gingen
• Misschien ben je geslagen, verwaarloosd, vergeten, afgestaan, gepusht, gedwongen, gebruikt

Biodanza is een mogelijkheid om in een affectieve omgeving nieuwe en herstellende ervaringen op te doen. Te ontvangen wat je als kind tekort bent gekomen of te ontdekken wat je nooit hebt meegemaakt. En het mooie is, het hangt niet allemaal af van de docent, we zijn als groep, de liefdevolle omgeving voor elkaar. We leren dus geven en ontvangen tegelijk. 

De ontwikkeling volgt de weg van het kind:

Je wordt verwelkomd door de groep, je wordt gezien, je mag jezelf zijn.

We leren natuurlijk te bewegen, doen geen pasjes of dansjes. We herstellen ons oorspronkelijk vermogen om op een natuurlijke en spontane manier te bewegen. We leren bijvoorbeeld soepel te lopen en we verbinden beweging weer met ons gevoel.

We ontdekken stapje voor stapje hoe we onze natuurlijke vermogens de ruimte kunnen geven: actie en rust, spontaniteit en creativiteit, genieten en plezier, liefde en afstemming om de omgeving, onze verbondenheid met het leven en alles in onszelf en om ons heen.

We leren weer kijken als een kind, open, onbevangen, kwetsbaar.

We doen ervaringen van koestering en geborgenheid op. Alles dat een baby nodig heeft, hebben wij als volwassenen nog steeds nodig (en al helemaal als we het als kind gemist hebben): aangekeken worden, zachtjes gestreeld worden, gehoord worden, bij de naam genoemd worden.

Al deze oefeningen leren we te geven en te ontvangen. We worden dus elkaars ouders, broeders en zusters, vrienden, gelijken en geliefde kinderen tegelijk.

Misschien vinden we tederheid (en Biodanza) een beetje gek, omdat het ons confronteert met dat wat we tekort komen. We zijn zoveel in ons hoofd, zo serieus, zo “grote mensen-achtig bezig”, dat speelsheid, plezier en zachtheid vreemd voelt.

Mensen die lang in een wekelijkse groep Biodanza beoefenen, zeggen vaak: “oh wat is dit toch bijzonder”. Dan zeg ik: “dit is niet bijzonder, dit is normaal, zo hoort het leven te zijn. Hoe wij meestal door het leven gaan is bijzonder....bijzonder eenzaam”.

Rolando zei wel eens: in het leven zijn mensen soms levende doden. Ze leven wel, maar hun vermogen tot: levenslust, liefde, plezier en verlangen, vernieuwing en verbondenheid is verzwakt of verschrompeld of nooit tot ontwikkeling gekomen.

Biodanza is een manier om meer tot leven te komen. En het is niets anders, niets gekkers dan de liefdevolle zorg en stimulans van een ouder voor een innig geliefd kind. Het is niets anders dan erbij horen, gezien worden, aangeraakt worden, gekoesterd worden, aangemoedigd worden, als jezelf erkend en toegejuicht worden. En daarbij plezier maken. 

Biodanza is niet gek en niet zweverig. We vinden een lieve vader en moeder ook niet gek en zweverig. Misschien voelen we ons onhandig, omdat we in onze tekorten de moed al opgegeven hadden en onze verlangens naar menselijkheid, al diep hadden weggestopt. 

Iets tevoorschijn halen dat lang verborgen was voelt altijd raar aan. Als onze lichaamshouding gekromd is geraakt, voelt rechtop lopen verkeerd aan. Maar soms is dat vreemde en verkeerd lijkende precies de weg terug naar onze ware natuur.

IK zou graag een nieuwe Nobelprijs instellen: de Nobelprijs voor de tederheid. En die geven aan Rolando en zijn Biodanza scholen. Maar ook aan dichters die je de tranen in de ogen schrijven. Aan mensen die je diepste gevoel tevoorschijn zingen. Aan vaders en moeders die hun baby koesteren. Eigenlijk aan iedereen die ervoor zorgt dat tederheid blijft bestaan, op een manier die heel oorspronkelijk en eigen  is.

Lang leve de Tederheid.