Ik zat te kijken met mijn schrijfblok voor me. Ik schreef mooie woorden en stukjes zinnen op.
En daar maakte ik een gedicht van. Mijn gedicht, met geleende woorden. Een gedicht maken zoals je mozaïek kunst kan maken. Van de brokstukken van een ander kunstwerk, iets nieuws maken. Een mozaïek gedicht.
De liefde natuurlijk
Wiegen, strelen, liefde
Sterren, schittering
Een zacht beroeren
Een zoet geheim beminnen
Heimwee naar bloei
Zuchten
Een doorgloeid ballet
Beginnen & omgeven
Wonderbaarlijk dansen
Verlangens als bloembladen
Een morgen in mei
Een rustig moment
Dat soort dingen voelen
Stille golven, grote liefde
Glorie en onschuld
Opgelost
Oplaaiend mysterie
Je voelt de kunst
Liefje,
Wat wij elkaar niet durven vertellen
Is lekker "wild" leven
Met taal die kunst is
En een kusje
Zacht en zoet
Als geur
Als een roos
En vrede herstelt zich
In zijn boek staan vast nog veel meer mooie woorden en zinnen en kunstwerken....
"Poëzie bevrijd ons van de last dit zelf niet te kunnen zeggen", zei één van de geïnterviewden in de documentaire, en zo is het.
Sas
