Je lichaam vertelt je verhaal

Ons lichaam is eerlijk. Het laat zien wie je bent, wat je beweegt, wat je hebt beleefd, wat je meedraagt, hoe je gewond bent geraakt, waar je mee worstelt, wat je kwaliteiten zijn, hoeveel vitaliteit er is.

Het lichaam vertelt wat er speelt in je onbewuste, het roept je tot de orde, het waarschuwt als er disbalans is, het is je leraar, je onthuller, je thuis.

Dat maakt Biodanza zo mooi en kwetsbaar. Je danst met je lichaam en dus met je hele verhaal. Zichtbaar voor wie die taal kan verstaan.

In Biodanza leer je langzaam de taal van je eigen lichaam en die van anderen verstaan en je helpt je lichaam dansend en in veilig contact zichzelf te hervinden, te ontmantelen, te ontmaskeren, te openen en tot volle bloei te komen.

Soms gaat dat snel, soms gaat dat langzaam.

Zelf heb ik veel spanningen in mijn nek, schouders en kaken. Ik heb al veel puzzelstukjes gevonden, maar ik had het gevoel dat ik een puzzel oploste zonder het gehele beeld te kennen. Ik heb reuma, maar die ben ik langzamerhand “groeipijn” gaan noemen. Een nieuwe naam gaf me meer mogelijkheden om er mee te zijn en te leven.

In een weekeind met Antonio Sarpe (Biodanza directeur en leraar uit Portugal die heel veel ervaring heeft met lichaamswerk en lichaamswijsheid) ontdekte ik misschien wel het gehele beeld van mijn spanning.

Antonio begint met zijn leerlingen in Biodanza heel motorisch, lichamelijk. Bewegingen in Biodanza leer je in fasen:

1. Eerst leer je een beweging; de dans motorisch. Hoe gaat de beweging precies?
2. Dan leer je die beweging die je geleerd hebt, gewaar te zijn. Die te voelen met je hele lichaam van binnenuit.
3. Pas dan ontstaat de mogelijkheid tot Vivencia. Een lichamelijke beleving van de beweging, de dans, het lichaam, het contact en de betekenis van de dans in het HIER en NU.

Zo bewoon je langzamerhand het lichaam op dit moment in contact met jezelf, de ander en de wereld om je heen.

Ik dans al lang. Maar de oefeningen van de nek en schouders kon ik nog steeds niet Vivencieel beleven. Tot nu. De beweging in kleine brokjes verdeeld, een heleboel keer na elkaar gewaar geworden ontstond voor het eerst mijn "nek-vivencia".

Why this feeling of homecoming

Why my overwhelming sense of belonging

Why this letting go of fear and shyness

And the liberation of sad and lonely memories

Why all this being moved

Inside my movements, inside the music

I don’t know

I just surrender

Move in tune with my tears

Maybe it is because we dance

In the heart of Rolando

What better place

To find love so overwhelmingly

Abundant and everywhere

That there’s nothing else possible

Than let it dance

Let it be

And let it love me for evermore

And so arriving

In the heart of life

Of love

Unfolding….. along the way.

Ik schrijf dit, om je te laten weten, dat eenvoudige bewegingen eindeloos boeiend kunnen zijn. De beweging van het hoofd, de schouders, vloeiendheid, een uitstrekking, een ademdans, het draaien van het bekken…. Na jaren kan ineens iets zich gaan ontvouwen. Een boodschap die jaren lang wachtte op gehoor, tranen die zo lang wachtte op de warmte om te smelten, stijfheid die veiligheid zocht, schaamte en angst die weggedoken zit en wacht in je lichaam op beweging, contact, aandacht, ruimte, mogen bestaan. 

Het ontvouwen kun je niet haasten, zoals je een geboorte niet kunt haasten. Iets ontvouwt zich als de omstandigheden dat toelaten. Zoals alles in de natuur zich op zijn eigen tijd ontvouwt.

Dit gedicht van Hafiz laat zien dat het eeuwen geleden al zo was…

It felt love

How

Did the rose

Ever open its heart

And gave to this world

All its

Beauty?

It felt the encouragement of light

Against its

Being.

Otherwise,

We all remain

Too

Frightened.