Schrijven en dansen

Een ontdekkingsmoment

Schrijven is mijn lieve liefde. Het bracht me tot hier. Tot dichter bij mijn gevoel dan ik ooit was. Schrijvend spring ik van de oever. De stromende rivier van ervaringen in. Schrijven is mijn boot, mijn vlot, mijn reddingsvest. Soms op dat schrijvend vlot raak ik even vast in de wallenkant tussen riet, tussen boomwortels. Tussen angst of aarzeling. Dan duw ik me schrijvend of dichtend af. Tot ik weer mee kan gaan met wat er is. Schrijven is drijven. Maar soms is het ook  onderdompelen. Een peilloze diepte induiken. Me overgeven aan mijn eigen waarachtigheid. 

Dansen is anders. Dansen is de rivier ingaan zonder vlot, zonder reddingvest, zonder boot. Dansen is leren leven in de rivier, naakt, zonder hulpmiddelen. Een met je ware natuur, zoals het nu is, zo is het. 

Ik durf nog lang niet altijd zonder boot. Soms dans ik, spring ik midden in het hart van het moment. Soms schrijf ik, soms peddel ik even, rust ik uit, vat ik moed. Vraag ik mezelf wat ik nodig heb, waar ik ben. Ik wil graag leren volkomen vrij te dansen. Het is iets echt's, dat ik heel graag doe. 

En schrijven is mijn eerste liefde. Het is mijn troost, mijn knuffellap, mijn teddybeer. Misschien wordt ooit alles één. Dicht ik op de dansvloer in de armen van een heel waarachtig ogenblik. Misschien dans ik steeds vaker op papier. Durf ik ook schrijvend alsmaar remmen los te gooien. 

Misschien…

Maar zover is het nu nog niet. Nu is het zo: Soms spring ik. Soms peddel ik. Soms zit ik vast in de kant. Soms verdrink ik bijna in een moment. Soms ben ik helemaal heel & nu en hier. De kunst is mezelf niet te dwingen meer te zijn dan ik nu ben. De kunst is te omarmen wat ik nu ben. 

En nu ben ik soms bang en soms helemaal in mijn Sas