Moet Biodanza groeien en bekender worden?
Vandaag vroeg iemand me voor een Biodanza docentenvereniging team over google analytics. Ook is er een proces gaande van marketing, folders maken, Biodanza als merk neerzetten, een nieuw imago scheppen. Ineens sloeg een soort twijfel bij mij toe die ik graag met je deel:
Biodanza is voor mij een soort mystiek, het is poëzie, een diepzinnige affectieve levenskunst.
· Mystiek (van het Griekse μυστικός, mystikos, 'geheimzinnig') betreft het hartstochtelijk streven naar een persoonlijke vereniging van de ziel met God (bij Biodanza het leven, de liefde, het numineuze). De term mystiek verwijst ook naar de achterliggende leer over kennis en persoonlijke ervaringen van toestanden van bewustzijn voorbij de normale menselijke perceptie.
Het mystieke is het wonder van het leven, de vereniging met de essentie van het leven, met mezelf, de ander, het numineuze, het licht, het wonder. De poëzie zijn de woorden, de dans, de muziek, de ontroering als ik de ander werkelijk ontmoet, de schoonheid van dat alles. Ik streef hartstochtelijk naar mijn vereniging met het wonder van het leven. En in dat proces hoop ik anderen te inspireren, mee te nemen, te verlichten, te bemoedigen, toestemming te geven hun eigen pad te banen.
Ineens weet ik helemaal niet meer of reclame en marketing wel een goed idee zijn. We hebben alles vermarkt in het leven. Commercialiteit omringt ons, alsmaar moeten groeien, rendabel worden, aan de man brengen, je imago versterken, een merk worden. Dat zijn allemaal zo bewegingen van deze tijd. Bewegingen waarvan ik niet weet of ik daar wel in mee wil.
Niet iedereen moet het pad van de mysticus gaan. Biodanza is echt niet voor iedereen. Niet iedereen hoeft het te vinden en te doen. Als op een basis school 1 juf Biodanza doet, verandert de hele school. Als in een dorp 1 Biodanza beoefenaar is, verandert het hele dorp. Vergeet nooit hoe groot het effect van iets kleins en onzichtbaars kan zijn.
Ik moet ineens denken aan de hospice. Zo’n prachtige liefdevolle bijzondere plek om ziek te zijn en te sterven. Vrijwilligers dragen dat. Een hospice zou misschien helemaal niet beter worden door reclame en marketing en een sterk merk willen zijn. Juist het wonder van alle vrijwilligers, dat alleen mensen daar helpen die zich geroepen voelen. Dat maakt het zo bijzonder.
Moeten we wel zo groeien? Moet Biodanza wel in de markt gezet worden? Is dat niet precies waar de meest kostbare dingen kapot aan gaan? Is dat niet erg yang? Is yin niet waardevol dan? Moet Biodanza wel roepen en lokken en aantrekken en mensen oproepen? Of mag het ook fluisteren, stilletjes tussen het ritselende en wuivende zingende riet? Mag het verborgen zijn, vindbaar voor mensen met een zoekend hart. Mag het een beetje raar blijven, een beetje “anders”, een beetje eng voor veel mensen?
Mag Biodanza ook de sjamaan, de medicijnvrouw blijven van het dorp. Een beetje wonend aan de rand, wat afgelegen, wat verscholen, bezocht door degene die voelen dat ze het nodig hebben, of degene die doorverwezen zijn?
Mag Biodanza in zijn eigen zachte tempo groeien? Mogen groepen ook klein zijn en daardoor bijzonder persoonlijk. Mag een docent vertrouwen op de natuurlijke loop der dingen. Moeten we net als de hele economie willen groeien en groeien?
Mindfulness is het gelukt. En yoga ook. Maar is dat de kwaliteit ten goede gekomen? Niet altijd. Vaak niet. Soms wel. Ik geloof in zachte stille groei. Zachte krachten en het wonder van het verborgene. Ik geloof in klein blijven, langzaam ontwikkelen, groei niet dwingen. Mensen niet overhalen, maar met open armen klaar staan als ze komen.
Ik moet denken aan dit oude prachtige gedicht over de zachte krachten…
Henriëtte Roland Holst - (1869-1952)
De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de groote zaligheid beginnen
die w’als onze harten aandachtig luistren
in alle teederheden ruischen hooren
als in kleine schelpen de groote zee.
Liefde is de zin van ’t leven der planeten
en mensche’ en diere’. Er is niets wat kan storen
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
Van mij mag je klein en verborgen blijven Biodanza. Van mij mag je je zacht ontwikkelen. Ik zorg voor inkomsten uit andere bronnen, zodat ik altijd kan navigeren vanuit mijn hart en niet vanuit commercie hoef te koersen. Van mij mag je raar blijven en heel zacht en een beetje moeilijk vindbaar. En geen merk zijn. En rommelige folders hebben. Ik vertrouw erop dat het leven zelf kiest wat wel groeit en wat niet en wanneer en in welk tempo.
Ik hou van ongecontroleerde ondergrondse rivieren, die kanten op stromen waar wij geen weet van hebben. Die akkers water brengen waarvan wij niet weten dat ze het nodig hebben. Ik hou van niet begrijpen, niet weten, niet sturen, zoeken, luisteren, schuifelen, zachtjes zoeken. Ik weet het ook allemaal niet, dit zijn maar mijmeringen.
Het leven weet alles veel beter dan wij… dan mij in elk geval.
Saskia de Bruin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten