Gister werd de film "de da vinci code" weer eens uitgezonden op tv. Toen ik ernaar keer moest ik denken aan het idee van een Graal, iets kostbaars, dat bewaard moet blijven voor degene die het wil ontdekken en daaraan is toegewijd.
Ik vergelijk Biodanza ook wel eens met een graal. Niet DE graal, maar EEN graal, want er zijn vele kostbaarheden in de wereld en ik verbeeld me zeker niet dat ik weet wat "je van hét" is. Maar toch, kostbaar is het wel, en dierbaar.
Een kostbaarheid, een graal kun je niet zomaar aan iedereen onthullen, uitleggen, verklaren, overdragen. Je moet er aan toe zijn het geschenk ervan te ervaren, te onderzoeken, te doorgronden, te bewaren, door te geven. Die ontwikkeling gaat in fasen.
Antonio Sarpe vertelde eens in zijn "continued learning" training over kleine inwijdingen en grote inwijdingen. Je moet nooit een grote inwijding doen, met iemand die de kleinere nog niet heeft doorlopen. De ander zou de kostbaarheid en de kwetsbaarheid van dat wat beleefd wordt, niet kunnen begrijpen, niet kunnen bevatten, niet kunnen beleven, niet kunnen verdragen zelfs. Dat heeft niets te maken met meer of minder zijn, beginner of gevorderde zijn, belangrijkheid, het heeft niets met ego zaken te maken.
Het gaat over een reis. Een reis naar de heiligheid en de kostbaarheid van het leven en een manier om dat leven te ervaren, te dansen, te delen, tot kunst te verheffen.
Een inwijding kost tijd. Ook al leven we in een snelle wereld, waar snelheid, instant insight, directe toegang, onmiddellijke bevrediging, gewoon lijken.... een inwijding kost tijd. Veel tijd. En toewijding. Een langzame reis. Dans voor dans, ontmoeting voor ontmoeting, gedicht voor gedicht, muziek voor muziek, vivencia voor vivencia.
Biodanza en haar aanzien, raken bezeerd, als we te snel willen. Als we een grote inwijding geven aan iemand die de kleine niet heeft doorleefd.
- Tv kijkers zien twee mannen hand in hand door een weiland huppelen
- Een artikel in de krant met een gezicht van extase
- Een zaad dans van 1000 mensen op YouTube
- Een gevorderde oefening in een open les
- Muziek met teveel transcendentie in een beginnersgroep
- Te diepe Vivencia voordat motorische integratie, afstemming, identiteit en plezier zijn ontwikkeld
Ook ik heb dat allemaal te vroeg zichtbaar gemaakt, maar het doet ons mooie vak geen goed.
Het leven ontdekken kost tijd.
Een grote inwijding (onthulling) vraagt een stevige basis.
Als we sneller willen gaan.... moeten we langzamer gaan.
Laten we heel langzaam gaan. Onze kostbaarheden vieren met mensen die er klaar voor zijn en de rest van de schat koesteren tot de tijd rijp is. Deelnemers helpen toewijding te ontwikkelen voor een volgende openbaring van heerlijkheid en de vreugde van het leven.
Saskia de Bruin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten