Deze week is mijn zoon vader geworden, en ik voor het eerst
Oma.
Wat me het meest ontroert is de tederheid waarmee mijn zoon en mijn
schoondochter het nieuwe leven verwelkomen en koesteren.
Ik heb drie zonen en geen van hen heeft ooit Biodanza
gedaan. Net als veel mensen vinden mijn zonen het een beetje gek, zweverig, alternatief
en meer iets voor hun moeder.
Biodanza heeft voor mensen die het niet werkelijk hebben
ervaren, soms een lacherig en geitenwollensokken image. Sommige noemen het Biosjansa, anderen
zijn bang dat het een sekte is. Weer anderen vinden het knuffelgehalte veel te
hoog.
Maar Biodanza is in werkelijkheid tederheid therapie.
Rolando Toro, de ontwikkelaar van Biodanza, noemt het "een affectieve heropvoeding". Het
opnieuw voeden en ontwikkelen van onze affectieve intelligentie, de wijsheid
van het hart.
Nu ik mijn zoon als vader zie, en helemaal betoverd raak
door hoe hij zijn zoon koestert, zachtjes aait, draagt, verwelkomt, beschermt, voedt
en aanmoedigt, ontdek ik: wat jij voor je zoon doet, doet een Biodanza docent
samen met de wekelijkse groep.
Niet ieder mens is vlekkeloos geboren, ontvangen,
gekoesterd, aangemoedigd, gestimuleerd, getroost, gerustgesteld, opgenomen door
de groep. Bijna niemand is dat. We hebben allemaal wel affectieve wonden
opgelopen; een tekort aan tederheid gekend.
- Misschien waren er veel broers en zussen en was er niet
altijd tijd
- Misschien zijn ouders gescheiden
- Misschien ben je niet gestreeld, niet toegezongen, niet in
slaap gesust
- Misschien ben je niet aangemoedigd in je spontaniteit
- Misschien heb je niet voldoende leren genieten
- Misschien werden je impulsen in de kiem gesmoord
- Misschien hoorde je er niet echt bij
- Misschien was je te anders
- Misschien werd je gepest
- Misschien noemde ze je niet bij je echte naam
- Misschien moest je voldoen aan verwachtingen die ver boven
je macht gingen
- Misschien ben je geslagen, verwaarloosd, vergeten,
afgestaan, gepusht, gedwongen, gebruikt
Biodanza is een mogelijkheid om in een affectieve omgeving
nieuwe en herstellende ervaringen op te doen. Te ontvangen wat je als kind
tekort bent gekomen of te ontdekken wat je nooit hebt meegemaakt. En het mooie is, het hangt niet allemaal af van de docent,
we zijn als groep, de liefdevolle omgeving voor elkaar. We leren dus geven en
ontvangen tegelijk.
De ontwikkeling volgt de weg van het kind:
Je wordt verwelkomd door de groep, je wordt gezien, je mag
jezelf zijn.
We leren natuurlijk te bewegen, doen geen pasjes of dansjes. We
herstellen ons oorspronkelijk vermogen om op een natuurlijke en spontane manier
te bewegen. We leren bijvoorbeeld soepel te lopen en we verbinden beweging weer met ons gevoel.
We ontdekken stapje voor stapje hoe we onze natuurlijke
vermogens de ruimte kunnen geven: actie en rust, spontaniteit en creativiteit,
genieten en plezier, liefde en afstemming om de omgeving, onze verbondenheid
met het leven en alles in onszelf en om ons heen.
We leren weer kijken als een kind, open, onbevangen,
kwetsbaar.
We doen ervaringen van koestering en geborgenheid op. Alles
dat een baby nodig heeft, hebben wij als volwassenen nog steeds nodig (en al
helemaal als we het als kind gemist hebben): aangekeken worden, zachtjes
gestreeld worden, gehoord worden, bij de naam genoemd worden.
Al deze oefeningen leren we te geven en te ontvangen. We
worden dus elkaars ouders, broeders en zusters, vrienden, gelijken en geliefde
kinderen tegelijk.
Misschien vinden we tederheid (en Biodanza) een beetje gek,
omdat het ons confronteert met dat wat we tekort komen. We zijn zoveel in ons
hoofd, zo serieus, zo “grote mensen-achtig bezig”, dat speelsheid, plezier en
zachtheid vreemd voelt.
Mensen die lang in een wekelijkse groep Biodanza beoefenen,
zeggen vaak: “oh wat is dit toch bijzonder”. Dan zeg ik: “dit is niet
bijzonder, dit is normaal, zo hoort het leven te zijn. Hoe wij meestal door het leven
gaan is bijzonder....bijzonder eenzaam”.
Rolando zei wel eens: in het leven zijn mensen soms levende
doden. Ze leven wel, maar hun vermogen tot: levenslust, liefde, plezier en
verlangen, vernieuwing en verbondenheid is verzwakt of verschrompeld of nooit
tot ontwikkeling gekomen.
Biodanza is een manier om meer tot leven te komen. En het is
niets anders, niets gekkers dan de liefdevolle zorg en stimulans van een ouder
voor een innig geliefd kind. Het is niets anders dan erbij horen, gezien worden,
aangeraakt worden, gekoesterd worden, aangemoedigd worden, als jezelf erkend en toegejuicht worden. En daarbij plezier maken.
Biodanza is niet gek en niet zweverig. We vinden een lieve
vader en moeder ook niet gek en zweverig. Misschien voelen we ons onhandig, omdat
we in onze tekorten de moed al opgegeven hadden en onze verlangens naar
menselijkheid, al diep hadden weggestopt.
Iets tevoorschijn halen dat lang
verborgen was voelt altijd raar aan. Als onze lichaamshouding gekromd is
geraakt, voelt rechtop lopen verkeerd aan. Maar soms is dat vreemde en verkeerd
lijkende precies de weg terug naar onze ware natuur.
IK zou graag een nieuwe Nobelprijs instellen: de Nobelprijs
voor de tederheid. En die geven aan Rolando en zijn Biodanza scholen. Maar ook
aan dichters die je de tranen in de ogen schrijven. Aan mensen die je diepste
gevoel tevoorschijn zingen. Aan vaders en moeders die hun baby koesteren. Eigenlijk
aan iedereen die ervoor zorgt dat tederheid blijft bestaan, op een manier die
heel oorspronkelijk en eigen is.
Lang leve de Tederheid.
